Al meer dan een eeuw lang zijn investeringen in de wetenschap de motor van de Amerikaanse groei en veiligheid. Van doorbraken in oorlogstijd zoals radar en penicilline tot de moderne dominantie op het gebied van Nobelprijzen: de VS hebben zichzelf lange tijd als wereldleider gepositioneerd door middel van wetenschappelijke vooruitgang. Recent beleid dreigt deze basis echter te ontmantelen, wat vragen oproept over de vraag of het tijdperk van Amerikaans wetenschappelijk leiderschap ten einde loopt.
De historische wortels van de wetenschappelijke suprematie van de VS
De Amerikaanse toewijding aan de wetenschap is niet nieuw. Zelfs aan het einde van de 18e eeuw erkende president George Washington wetenschap als essentieel voor de nationale welvaart. De burgeroorlog stimuleerde verdere federale investeringen, wat leidde tot de oprichting van het ministerie van Landbouw, hogescholen voor landtoelagen en de National Academy of Sciences.
Deze vroege steun ging door tot in de 20e eeuw. Met het oog op de Tweede Wereldoorlog hebben de VS een strategische weddenschap gesloten: massale financiering voor onderzoek, niet alleen op het gebied van wapens (zoals de atoombom), maar ook op het gebied van breder wetenschappelijk onderzoek. De naoorlogse visie van Vannevar Bush – investeren in wetenschappers en ingenieurs voor nationale voordelen op de lange termijn – bleek uitzonderlijk succesvol. Het resultaat? Tientallen jaren van Amerikaanse dominantie op het gebied van innovatie en technologie.
De huidige dreiging: bezuinigingen en wetenschappelijke zuiveringen
Die dominantie staat nu zwaar onder druk. De door de huidige regering voorgestelde begroting voor 2026 omvat drastische bezuinigingen: 40% voor de National Institutes of Health, 38% voor de CDC en 21% voor NOAA. Deze bezuinigingen gaan gepaard met ontslagen en gedwongen vervroegde uittredingen van wetenschappers, waardoor tientallen jaren van zorgvuldige ontwikkeling ongedaan worden gemaakt.
Dit is niet alleen een financiële kwestie; het is een strategische. Het verminderen van de federale steun voor de wetenschap ondermijnt rechtstreeks de infrastructuur die de Amerikaanse vooruitgang heeft gedreven. De gevolgen op de lange termijn zijn onder meer langzamere medische doorbraken, verminderde nationale veiligheid en een afname van het economisch concurrentievermogen.
Veerkracht en aanpassing
Ondanks de tegenslagen zijn er tekenen van verzet. Staten, particuliere organisaties en individuele wetenschappers zoeken naar alternatieve financierings- en samenwerkingsmodellen om onderzoek levend te houden. De vraag is niet of de Amerikaanse wetenschap zal overleven, maar hoe zij zich zal aanpassen.
De huidige crisis herinnert ons er duidelijk aan dat wetenschappelijk leiderschap een duurzame inzet vereist. Als de VS deze belofte opgeeft, riskeert zij haar dominantie aan andere landen af te staan – een verschuiving met verstrekkende gevolgen voor de mondiale gezondheid, veiligheid en welvaart.
Het pad voorwaarts voor de Amerikaanse wetenschap is onzeker, maar de behoefte aan veerkracht en innovatieve oplossingen is nog nooit zo groot geweest.
